Μπονάνος, Γεώργιος

(Βουνί Κεφαλονιάς 1863 – Αθήνα 1940) Γλύπτης. Σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών με δασκάλους τον Λάζαρο Φυτάλη και τον Λεωνίδα Δρόση και έμαθε την κατεργασία του μάρμαρου στο εργαστήριο του Δημήτριου Φιλιππότη. Μετά την αποφοίτησή του, συμπλήρωσε την εκπαίδευση του στη Ρώμη με καθηγητές τον Αλγκρέτι και τον Τζιρόλαμο Μασίνι. Καλλιτέχνης εξαιρετικά φιλόπονος και ταχύς εκτελεστής, είναι κυρίως γνωστός για τη μεγάλη παραγωγή του. Απασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη της γλυπτικής και κατασκεύασε προτομές, ανδριάντες, ταφικά μνημεία, διάφορες συνθέσεις, εικονοστάσια, που βρίσκονται στημένα σε υπαίθριους και δημόσιους χώρους της Ελλάδας, σε εκκλησίες ή σε ιδιωτικές συλλογές. Οι κυριότερες συνθέσεις του είναι «Ο Έλληνας δούλος», βραβευμένο στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1889 (Αθήνα, ιδιωτική συλλογή), η «Κυνηγέτις», βραβευμένη επίσης στο Παρίσι το 1900, οι «Ώρες» (Λονδίνο, ιδιωτική συλλογή) κ.ά. Στα ταφικά μνημεία του συγκαταλέγονται η «Πεθαμένη» (μνημείο Μαρίας Σταμπολτζή, A’ Νεκροταφείο Αθηνών), το μνημείο των Ιακωβάτων στο Ληξούρι, το μνημείο Τουλ στο Αργοστόλι, το μνημείο Σ. Βαλλιάνου στις Κεραμειές της Κεφαλονιάς, Αβέρωφ στην Αλεξάνδρεια και πολλά άλλα. Ανδριάντες και προτομές του, υπάρχουν επίσης αρκετοί, όπως του Παναγή Βαλλιάνου στην Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών (ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του), του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη Γραβιά, του Βασάνη στη Σχολή Δοκίμων Πειραιά, του Βουρνάζου στη Μυτιλήνη, του ναυάρχου Μιαούλη στη Σύρο, της Μαρίας Μπονάνου (A’ Νεκροταφείο Αθηνών) κ.ά. Το μεγαλύτερο έργο του υπήρξε το μνημειακό πρόπλασμα του «Θριάμβου της Ελλάδας», που παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Αν και τα γλυπτά του Μ. δεν ξεπερνούν το όραμα της νεοκλασικής παιδείας του ούτε πρωτοτυπούν στην επιλογή ή στον τρόπο ερμηνείας των θεμάτων, διακρίνονται γενικά για τον δυναμισμό και την ευρωστία τους και φανερώνουν την επιδεξιότητα και την τάση του καλλιτέχνη προς τους μεγάλους όγκους και την απλοποίηση των μορφών (όπως στο μνημείο Σταμπολτζή), τα οποία αν είχε κατορθώσει να υποτάξει και να οργανώσει σε ενιαίο ρυθμό, θα του εξασφάλιζαν ασφαλώς μια θέση πρωτοπόρου στην ιστορία της νεοελληνικής γλυπτικής. Γεωργίου Μπονάνου: «Η πεθαμένη», ταφικό μνημείο Σταμπολτζή στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών. Το γλυπτό, με τους μεγάλους και βαρείς όγκους του και την απλοποίηση των μορφών, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα της τέχνης του Γεωργίου Μπονάνου, γνωστού κυρίως για τη μεγάλη παραγωγή του.